Op zoek naar mijn “roots” vond ik een oude foto van mijn overgrootvader. In zijn jonge jaren werkte hij als boerenknecht voor de herenboeren in de provincie Groningen. Het verhaal gaat dat hij het zo lastig vond om voor hen te werken, dat hij op een dag zijn schop in de grond zette en er mee stopte. Een moedig besluit in die tijd, uit familie verhalen begrijp ik dat hij het niet kon verkroppen dat deze herenboeren de katjes in het donker knepen maar zondags vroom op de eerste rij in de kerkbanken zaten.
Laatst liep ik voorbij een veld met wilde bloemen. De zonnebloemen waren me van veraf al opgevallen, ze zijn groot, geel als de zon, en hebben een groot hart. Maar toen ik dichterbij kwam werd mijn aandacht getrokken door prachtige klaprozen. Ze zijn veel kleiner dan de zonnebloemen, maar met hun heldere rode kleur vallen ze toch op.
Een prachtig gedicht over kinderen, het inspireert me om zo dicht mogelijk bij de essentie van een kind te komen:
En een vrouw met een zuigeling aan de borst zei:
Vertel ons over kinderen.
En hij zei:
Je kinderen zijn niet jullie kinderen, maar de zoons en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Je brengt hen ter wereld, maar je bent niet hun oorsprong. En ofschoon ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Uit nieuwsgierigheid en om mijn eigen naïviteit eens onder ogen te komen besloot ik Blauwbaard te schilderen. Het sprookje van Blauwbaard raakt namelijk zoveel thema’s.
